Konkurs 2008

Praca otrzymuje Grand Prix „Łazienka  2008” za trafną interpretację zagadnienia wprowadzenia architektury o kameralnej funkcji usługowej do otoczenia o wyjątkowych walorach krajobrazowych oraz próbę połączenia współczesnych rozwiązań z dobrze rozumianymi elementami tradycji. Koncepcja podkreśla najważniejsze cechy krajobrazu – jego kolorystykę i występujące w nim formy, akcentuje ofertę schronienia, istotną w zmiennych i typowych dla tego krajobrazu warunkach atmosferycznych. Projekt cechuje czytelny podział funkcji.

Jury zaleca pokrycie przestrzeni wejściowej zadaszeniem transparentnym, jak też rozważenie możliwości wykorzystania kubatury wewnątrz, pod połaciami dachowymi, tak by utrzymać zasadę górnego doświetlenia. Rekomenduje też przeanalizowanie możliwości zbierania wody opadowej i wykorzystanie jej w celach sanitarnych, jak też umieszczenie na połaciach dachu kolektorów słonecznych, celem wykorzystania energii odnawialnych. Zalecamy też rozważenie reorientacji obiektu.

Jury przyznaje wyróżnienie I stopnia za: 1) Poszukiwanie współczesnego charakteru w tradycyjnej definicji architektury Podhala. 2) Próbę stworzenia „miejsca” o różnorodnej funkcji poza czysto użytkową, ale oznaczającą szlak, jako miejsce do „zapamiętania”. 3) Wpisanie obiektu w otoczenie przy zachowaniu odpowiedniej skali oraz lokalizacji na terenie przeznaczonym pod inwestycję.

Jury zaleca:

• Zaproponowanie przez Autora ochrony dla „Strudzonego Wędrowca” w części otwartej przestrzeni z kominkiem oraz rozbudowanie korytarza, poczekalni – przedsionka.
• Odnalezienia spójności estetycznej pomiędzy zaproponowanymi rozwiązaniami bryły, a elementami projektu wnętrz.
• Znalezienie trwałego i estetycznego rozwiązania technologicznego dla zachowania transparentności bryły.

Projekt nawiązuje do typowej tatrzańskiej architektury, związanej z pasterstwem. Do dzisiaj zachował się przykład takiego szałasu na Polanie Chochołowskiej, choć krytego dranicami, a nie gontem.

Walorem użytkowym projektu jest zadaszona przestrzeń pomiędzy dwoma bryłami, spotykana w tradycji szałaśniczej do chowania sprzętów przed deszczem, tutaj – w przypadku projektowanej toalety – dająca możliwość schronienia się turystów (np. podczas burzy).

Błędem jest zaprojektowanie na ścianie szczytowej poziomego układu belek, czy też deskowania. Typowe dla architektury tatrzańskiej i w ogóle podhalańskiej, jest oszalowanie ścian szczytowych deskami w układzie pionowym. Mankamentem projektu jest zastosowanie drewna we wnętrzu, zarówno na podłogach jak też ścianach, co mogłoby utrudniać utrzymanie pomieszczeń w należytej czystości. Brak również pomysłu na bardziej szczegółowe rozwiązania dotyczące magazynowania wody, czy naturalnego doświetlania wnętrza.

Projekt toalety publicznej zlokalizowanej na terenie TPN mocno inspirowany tradycyjną architekturą rejonu Podhala i Tatr. Cały obiekt składa się z trzech segmentów w układzie linearnym, przy czym segmentowość/modułowość obiektu służy zarówno funkcjonalnemu podziałowi toalet (męska/damska/dla niepełnosprawnych), jak i uatrakcyjnia całość realizacji (zespół vs. mono-obiekt). Tym niemniej brak zadaszenia między segmentami ogranicza możliwość eksploatacji obiektu pod kątem potrzeb turystów (strefa odpoczynku/schronienia).

Tradycyjne motywy architektoniczne ciekawie urozmaicone poprzez ażurowość ścian w układzie horyzontalnym, a także zastosowanie przeszklonych płaszczyzn. Wspomniana ażurowość doskonale sprzyja dostarczeniu do wewnątrz dużej ilości światła, jednak w warunkach klimatycznych, z jakimi mamy do czynienia w Tatrach, naraża obiekt na nadmierną penetrację śniegu oraz ekspozycję zabrudzeń.
W projekcie zostały przewidziane energooszczędne rozwiązania, wspomagane alternatywnymi źródłami energii. Na uznanie zasługuje pomysł wykorzystania wody deszczowej. Wnętrze przejrzyste, z dużą dominantą bieli, z bardzo wyraźnym odwołaniem do ludowej (choć mało tatrzańskiej) ornamentyki. W pobliżu umywalek nie przewidziano żadnych powierzchni odkładczych, co w przypadku eksploatacji przez turystów, szczególnie w zimie (czapka, rękawiczki, etc.), stwarza pewne utrudnienia. Całość stwarza ciekawy mariaż tradycyjnej architektury regionalnej z nowoczesnymi zabiegami, nie zawsze niestety mającymi na uwadze względy praktyczne, choćby te związane z klimatem.

Praca została wyróżniona za walory plastyczne i udaną próbę wpisania ich w otoczenie. Zawarta w projekcie wariantowość nie została jednak do końca przemyślana. Rozwiązanie rzutów jest przeformalizowane kosztem racjonalności wykorzystania powierzchni i przewidywalności funkcjonalnej (wejście do toalety dla niepełnosprawnych nie od wewnętrznego pasażu, a od nieosłoniętej ściany szczytowej). Zagadnienie niezależności energetycznej budynku nie zostało w tym projekcie należycie wyjaśnione.

Praca otrzymuje wyróżnienie III stopnia za umiejętne wykorzystanie regionalnej formy, skali i materiałów. Zaletą pracy jest również połączenie w tym samym obiekcie funkcji toalet i schronienia przed deszczem. Zastrzeżenia budzi: kształt, faktura i materiał ściany działowej między toaletami a deszczochronem; nawierzchnia tynkowanych ścian wewnętrznych; wzór posadzki.

Praca otrzymuje wyróżnienie III stopnia za propozycję zwartej i lapidarnej formy budynku o dobrze dostosowanej skali do otoczenia. Zaletą pracy jest także propozycja zastosowania pompy cieplnej i kolektorów słonecznych. Zastrzeżenie budzi: rozwiązanie ścian zewnętrznych z pozostawieniem ażuru między płazami; zbyt wąski okap; materiał (szkło) na ścianach i posadzkach wnętrza.