Konkurs 2010

Nagroda Grand Prix została przyznana za bardzo trafną interpretację głównego problemu tegorocznej edycji konkursu – wpisania obiektu toalety publicznej w naturalny krajobraz Wisły Warszawskiej. Majowa powódź wyostrzyła znaczenie określenia „rewitalizacja” nabrzeża, wskazując wagę sposobu rozwiązania projektowego na zmienność stanu wód w cyklach rocznych i wieloletnich.

Projekt bezpiecznie zlokalizowany, pozwala na podkreślenie spacerowego charakteru nadrzecznych lasów, nastawionego na turystów pieszych i rowerowych, jak też potencjalnych plażowiczów.

Łatwo dostępny z rejonu chodników miejskich wnika w topografię terenu i struktury lasu w mało inwazyjny sposób, bez konieczności eliminacji drzew i zakłócenie naturalnego obrazu lasu łęgowego.

Forma budynku organizuje jednocześnie choreografię ruchu jego użytkowników – tak sprawnych jak i niepełnosprawnych. Zwraca uwagę dogodna dystrybucja zadanych funkcji zapewniająca dyskrecję. Propozycje materiałowe zastosowane we wnętrzach stanowią jednocześnie o ich detalu – pomysłowe perforacje są źródłem oświetlenia naturalnego, jak też mogą stanowić wyróżnik obiektu w nocy. Wtedy skala otworów pozostanie w relacji do elementów tworzących struktury otaczającej zieleni. Realizacja tak pomyślanego obiektu pozwoliłaby na uzupełnienie wyposażenia stolicy o współczesne rozwiązania dostosowane jednocześnie do unikalności warszawskiego krajobrazu i brzegów rzeki, na których koegzystują i ludzie i ptaki.

Nagrodzona praca stanowi zamkniętą i skończoną formę doskonale wpisującą się w miejsce pomiędzy Stadionem Narodowym, nawiązującym do kształtu koszyka, a Wisłę. Zastosowanie pustki powietrznej gwarantuje utrzymywanie na powierzchni w okresach podwyższonych stanów wody w Wiśle. Przyjęte rozwiązania zapewniają wypełnianie wszystkich funkcji wymaganych dla tego typu obiektów. Na szczególną uwagę zasługuje podkreślenie klimatu lasu łęgowego oraz nastroju, po zapadnięciu zmroku, w nawiązaniu do oświetlonego przeciwległego brzegu Wisły.

Za konsekwentnie dobrze rozplanowany układ funkcjonalny zespołu sanitarnego wydzielający część zewnętrzną (natryski) od części wewnętrznej zespołu toalet, przy jednoczesnym zachowaniu zwartej bryły obiektu. Na uwagę zasługuje harmonijne połączenie architektury wnętrza zespołu sanitarnego z ustrojem architektonicznym bryły pawilonu – utrzymanym w nastroju plażowym. Projekt w sposób przekonujący rozwiązuje problemy wynikające ze zmieniającego się poziomu wód w Wiśle.

Projekt niezwykle nastrojowy i wrażliwy – z dużą umiejętnością osadzony w naturalnym krajobrazie zalewowym terenów łęgowych nad Wisłą.

Wnętrza zaprojektowane z wielką kulturą stanowią naturalne rozwinięcie przyjętej myśli architektonicznej – tworzenia specyficznego niepowtarzalnego nastroju. Udany dobór materiałów, naturalnie starzejącego się drzewa, ciemnych powłok malarskich skontrastowanych z białą ceramiką sanitarną.

Mankamentem pracy jest dość zawiły sposób skomunikowania za pomocą rampy dla niepełnosprawnych, dolnego, plażowego poziomu z pomostem, na którym umieszczono toalety.

Ciekawy koncept pawilonu – mostu, którego dolna część służy sezonowej obsłudze plaży (prysznice, przebieralnie). Górna zaś – usytuowana na poziomie ulicy – to używane przez cały rok toalety.

Zaletą pracy są również powściągliwie i elegancko rozwiązane wnętrza oraz dobór materiałów wykończeniowych. Pewnym mankamentem architektonicznym, zdaniem sądu są diagonalnie ustawione schody zewnętrzne i portal wejściowy.

Za neutralną – adekwatną do funkcji obiektu zwartą bryłę budynku sanitariatu, który dzięki lokalizacji i rozwiązaniom funkcjonalnym na dwóch poziomach stanowi dobrą artykulację między ulicą Wybrzeże Helskie (z sąsiadującym Stadionem Narodowym) a terenami wiślanymi. W szczególności na uwagę zasługuje czytelne i proste wydzielenie części zewnętrznej zespołu sanitarnego i powiązanie go na dolnym poziomie z terenami plaż a także rozwiązanie komunikacji pieszej i dostępności dla niepełnosprawnych w tym rejonie poprzez obiekt. Zwracają uwagę także utrzymanie w rygorze formy zewnętrznej ascetyczne wnętrza obiektu. Pewnym mankamentem projektu jest zastosowanie ślepych ścian obiektu od strony Wisły.

Budynek został zaprojektowany w taki sposób, aby stanowić swoisty portal wejściowy na teren plaży/nadbrzeża, a zarazem ułatwić dostęp do obiektu dla spacerowiczów (usytuowanie wzdłuż traktu pieszego). Linearne usytuowanie wzdłuż Wisły tworzy wrażenie spójności i harmonii z głównymi aktem krajobrazu czyli rzeką. Dominującym materiałem jest drewno, lekka konstrukcja budynku jest uzupełniona wełną mineralną i obita deskami, całość nie stanowi nadmiernej konkurencji dla otaczającego krajobrazu i dobrze komponuje się z pobliskim drzewostanem łęgowym. Obiekt składa się z 3 segmentów, z których każdy zaopatrzony jest w samodzielny pływak pod płytą żelbetowa na wypadek powodzi. Pewną słabość koncepcji stanowią wnętrza toalet, zarówno ze względu na zastosowane materiały wykończeniowe, jak i dość ciasne przestrzenie wokół urządzeń sanitarnych, ograniczając funkcje użytkowania. Autor nie proponuje również żadnych rozwiązań proekologicznych np. wykorzystanie wody deszczowej czy energii słonecznej.